jul 13

Uit de kast, in het hokje?

Labels : , , , , , , ,

fotoVandaag kom ik uit de kast. Ik pas niet in een hokje.

De psycholoog zegt dat ik ADHD heb. Mijn hoofd loopt mijn benen regelmatig voorbij. Maar als je me niet kent, zie je mijn drukte niet. En dan zou je kunnen denken dat mijn ADHD niet zo ADHD is als jij bedacht had dat het moest zijn. Want ik kan namelijk héél goed ‘rustig’ doen. Dat heb ik geleerd in mijn leven… niet té veel, niet té spontaan en niet té leuk doen. Nooit het achterste van je tong laten zien want dat vinden mensen eng. Hoeveel goeds je ook te vertellen hebt, juist vanuit dat achterste stukje. De psycholoog zegt ook dat ik veel kenmerken heb die passen bij een Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Maar de andere psycholoog, die over de hokjes ging, die vond mij te sociaal om in het autismehokje te stoppen. Ik kan namelijk héél goed sociaal doen en niemand ziet wat mij dit kost. Sommigen zeggen dat mijn doen en laten doen denken aan iemand die hoogbegaafd is en welja, hoog-sensitief ook eigenlijk wel. Maar dat anders denken, dat gevoel dat ik zo vaak heb dat mensen me niet begrijpen omdat ik het ánders zie, en de last die ik ervan heb als ik dus denk dat ze me niet begrijpen… dat kwam niet uit de IQ-test die ik deed.

Veel mensen vragen me waarom ik zo graag wil weten in welk hokje ik pas…

Met het antwoord geef ik veel over mezelf weg, maar het is een antwoord dat ook zo veelzeggend is en vaak gebruikt wordt door ouders, door leerkrachten en door kinderen die ik spreek, dat ik denk dat het iets universeels is. Het antwoord is, dat ik door die hokjes uit ‘de kast’ durf te komen. En dus durf te denken aan wat IK nodig heb vanuit dat hokje. En soms zelfs durf te vragen om wat ik nodig heb. Om me goed te voelen, of om mijn werk goed te kunnen doen. Vanuit die hokjes durf ik mezelf (eindelijk) grenzen op te leggen, of juist dingen toe te staan. Je zou dus kunnen stellen dat ik door mijn ‘hokje’ beter in staat ben om de dingen te doen (en laten) die voor mij helpend zijn.

Ontzettend stom eigenlijk. Dat ik niet in staat ben toe te geven of te vragen om wat ik nodig heb, zonder een diagnose. Ik heb mezelf altijd opgelegd bepaalde dingen ‘te moeten kunnen’. Mezelf kwalijk genomen bepaalde dingen niet te kunnen. Mezelf een slechter mens gevonden zelfs, omdat ik sommige dingen deed of juist niet deed. Ik las vanmorgen een onderzoek onder (oudere) vrouwen die er op latere leeftijd achter waren gekomen dat ze autisme hadden. Eén van de vrouwen zei; “Ik mag eindelijk zijn wie ik altijd al was”. Deze zin trof mij recht in mijn hart. Want dat is ook wat ‘die hokjes’ voor mij doen.
Ik maak met liefde de koppeling naar wat ik afgelopen schooljaar heb mogen meemaken op veel scholen waar ik kwam als autismespecialist. Ik heb gezien wat het voor kinderen kan betekenen als hun juf, meester, hun ouders en soms ook zijzelf gaan kijken vanuit ‘wat een kind nodig heeft’. In wetenschap, acceptatie en (h)erkenning dat een kind bijvoorbeeld autisme heeft of ADHD. Maar veel belangrijker nog: dat er door die (h)erkenning ruimte kwam voor ondersteuning die daarbij past. Het gaat dan niet meer om een ‘hokje’ waar je in moet blijven zitten, maar om dát wat je nodig hebt om uit die kast te komen. Dat is voor een kind met autisme vaak iets anders dan voor een kind met bijvoorbeeld ADHD, of een kind dat ‘gewoon een stressvolle periode doormaakt’. ‘Autisme anders bekijken’ noem ik dat dan. Het gaat daarbij niet om het beoordelen of veroordelen van gedrag, maar om wat een kind vanuit de kennis over zijn autisme en over zichzelf nodig heeft om het goed te kunnen doen. Goed voor zichzelf en soms een beetje voor jou…
Ook in ‘autismeland’ wordt veel gesproken over het wel of niet zelf hebben van een diagnose. Er zijn zelfs mensen die zeggen dat je pas ‘deskundig’ kunt zijn op het gebied van autisme, als je zelf autisme hebt. Naar mijn mening nogal vreemd als je ook weet; “Als je één mens met autisme kent, ken je slechts één mens met autisme”. Oftewel; in het licht van het spectrum zitten ontelbare kleuren, en als je bereid en in staat bent al die kleuren te zien, ben je wat mij betreft ‘deskundig’.

Ware deskundigheid en de werkelijke antwoorden op de vraag hoe kinderen, maar ook grote mensen als ik, uit de kast kunnen komen, liggen niet in hokjes of afgesproken ‘eisen’. Ze liggen in de bereidheid een ander te zien voor wie hij/zij is. Maar ook bij wat een ieder nodig heeft om te mogen zijn wie hij/zij is. Dáár een bijdrage aan mogen leveren, is mijn grootste uitdaging.

Dat ik daarbij kan helpen door nu ook (voor me)zelf ‘uit de kast te komen’, en voor mijzelf de speurtocht aan te gaan naar wat ik nodig heb om dat te mogen doen, is een zo mogelijk nog grotere uitdaging!

Nog geen reacties.

Laat een reactie achter

reset all fields