Ik heb afgelopen week een aantal afleveringen van Atypical gekeken, een nieuwe Netflix serie over een jongen met autisme. Ik had er al veel over gelezen op social media, met name de kritiek dat het autisme van de jongen erg stereotype zou worden neergezet. Zoals zijn letterlijke manier van communiceren, zijn beperkte interesses (antartica, pinguins en feitjes over de natuur) en zijn onvermogen om ‘normale’ sociale relaties aan te gaan. Tsja, als je iemand met autisme in beeld wil brengen zul je deze kenmerken op een of andere manier moeten verwerken in het personage… Dat dit bij ieder persoon op een andere manier speelt en zichtbaar is, wil voor mij dan niet zeggen dat de serie meteen stigmatiserend zou zijn.
Ik werd persoonlijk getroffen door de herkenning die ik vond in de struggle van de moeder om haar kind te beschermen tegen de grote (soms boze) buitenwereld. De wereld die niet wéét van de overgevoeligheden van haar kind. Ik herken hoe zij zélf overgevoelig is geworden voor al die prikkels, omdat het haar tweede natuur is geworden hier zo alert op te zijn. Dat kind dat zo lang afhankelijk is geweest van háár vechten/ voor willen zijn/ meedenken om om te kunnen gaan met alle prikkels/ niet begrijpen uit die wereld. Ik herken ook het soms te véél voor iemand anders willen denken, waardoor je het gevaar loopt te stoppen met ‘stretchen’, en dus ook niet verder te kunnen komen in ontwikkeling. En hoe waardevol (en pijnlijk confronterend) het dan kan zijn dat er iemand van buitenaf (in dit geval de therapeut) meekijkt die de jongen aanmoedigt de angst op te zoeken, en er soms doorheen te gaan. Verder te gaan.
En dat dat soms gewoon heel erg moeilijk is, pijn doet, voor die moeder, maar ook voor Sam zelf. Dat hij op een gegeven moment verzucht: “Ik wil gewoon normaal zijn…” Waarop het vriendje van zijn zus dan zegt: “Gozer, niémand is normaal!”
Dat raakt mij in mijn hart. In mijn moederhart, maar ook in mijn eigen terugkijken naar mijn jeugd, waarin ik zo mijn best deed om me aan te passen aan de ‘gemene deler’. Wat natuurlijk helemaal niet lukte… gelukkig denk ik nu. Want normaal is wel een beetje makkelijker…maar ook best wel saai, en ‘anders denken’ levert echt hele mooie ideeën op! Wat niet wil zeggen dat ook ik weleens mijn schouders laat zakken en denk…was het hier maar eens ‘normaal’…. Dat dit gevoel er mag zijn is op zich al een reden om de serie te kijken!
Ik vind de serie een echte aanrader. Je krijgt een kijkje in het andere denken van iemand met autisme, waardoor je weer getriggerd kan worden het anders denken van mensen in joúw omgeving te proberen te begrijpen. OF… in ieder geval, te (h)erkennen!
Atypical draagt voor mij daarmee ook bij aan ‘Autisme anders bekijken’. Zoals er ontelbaar manieren zijn om tegen gedrag van mensen (met autisme) aan te kijken…probeer deze kijktip eens, het levert je in ieder geval een aantal ontspannen minuten op!
Nog geen reacties.