Ik heb even getwijfeld of ik deze blog zou schrijven.
Ik hou namelijk erg van het benadrukken van dingen die goed gaan en ik vind in mijn eigen omgeving veel voorbeelden van heel mooi en pASSend onderwijs.
Afgelopen week werd ik echter twee keer toe zó overvallen door een ‘is-dit-nu-passend-onderwijs-gevoel’, dat ik het als mijn plicht voel hier aandacht voor te vragen. En me hardop af te vragen waarom ‘Autisme anders bekijken’ toch soms zo moeilijk lijkt te zijn…
In het eerste geval werd ik benaderd door een moeder die op het punt stond om haar zoon van school te halen. Zij belde mij om te vragen of ik haar kon helpen thuisonderwijs voor haar zoon te realiseren. Ze vertelde mij dat haar zoon op de (speciaal onderwijs) school waarop hij nu zit, nauwelijks tot ontwikkeling komt. Zij had het idee dat de school zich voornamelijk richtte op de ADV (Algemene Dagelijkse Vaardigheden) zoals jas dichtmaken of een boterham smeren. Haar zoon heeft volgens haar echter, in aanleg, heel bijzondere kwaliteiten, bijvoorbeeld op het gebied van getallen. Daar lijkt school volgens haar nu aan voorbij te gaan.
Zij onderzocht nu de mogelijkheid van thuisonderwijs, met alle gevolgen van dien. Ze deed dit echter in het geloof dat dát de enige nog openstaande optie was om haar zoon ‘passend’ onderwijs te bieden. Een heftig idee en als ouder voelde ik met haar mee…
In het gesprek kwam ik er achter dat deze ‘bijna-beslissing’ voornamelijk gebaseerd was op een tekort aan informatie en communicatie over en weer. Moeder had geen idee van het beleid en de doelen waar school zich voor haar zoon op richtte. School op haar beurt had geen idee wie deze jongen nu eigenlijk echt wás. Zij hadden zich tot nu toe gericht op zijn verstandelijke beperking en daarmee zijn autisme, en dus zijn ‘zijn’ op een tweede plan gezet. Terwijl juist, bijvoorbeeld vanuit de expertgroep ‘autisme en een verstandelijke beperking’ van de NvA, steeds duidelijker wordt dat ook bij deze ‘doelgroep’ het autisme voorop moet staan!
Toch… blijf ik een ‘juf’ met een link en liefde voor onderwijs. Ik zie van dichtbij wat onderwijs, mits afgestemd op individuele behoeften, beperkingen maar ook op kwaliteiten, kan doen! Oók voor leerlingen met autisme en een (ernstige) verstandelijke beperking! Ik ben een trótse juf; als ik op mijn (VSO)school zie wat deze afgestemde ondersteuning door het héle team van ‘specialisten’ oplevert voor leerlingen waar veel andere scholen het niet mee gered hebben…
En daar kan een moeder-initiatief, naar mijn bescheiden mening, niet tegenop. “It takes a village to raise a child”, maar “it takes a team of educated specialists to teach one”.
Ik heb deze moeder kunnen overtuigen de school nog een kans te geven om haar zoontje ‘anders te bekijken’. Komende week ga ik samen met haar een autismepaspoort voor haar zoon invullen. En in de eerste schoolweek hebben wij samen een gesprek met school. In dat gesprek kan/mag zij haar gevoel en ideeën als moeder uiten. Ze is immers de specialist… op het gebied van haar zoon!
Ik neem bij dit gesprek de rol van vertaler op me. Vertaler tussen moeder, autisme en het onderwijs… Een rol die mij ontzettend veel bevrediging oplevert!
Passend onderwijs, na een welverdiende vakantie: zéker weer door!
Binnenkort volgt deel 2 van deze blog. Volg mij op Facebook of twitter om geen blog te missen.
Nog geen reacties.